زندگی با همه ی وسعت خویش محفل ساکت غم خوردن نیست.
حاصلش تن به قضا دادن و پزمردن نیست.
زندگی کوشش و راهی شدن است از سر اغاز وجود تا به جایی که خدا می داند.
اگر ای دوست عقل بنمایی همچو خاری که شود همدم گل باتو تا مرز شکفتن
با تو تا سبز شدن . ان طرف تر باتو تا زرد شدن می مانم...
نظرات شما عزیزان: